1602 rok - Zatwierdzenie przez Stolicę Apostolską

Regina wraz z siostrami, na wzór Jezusa Miłosiernego Sługi poszła służyć tym najmniejszym. Odwiedzała chorych w ich domach, opatrywała rany, przygotowywała lekarstwa, niosła nadzieję. Dzieliła się z biednymi, dostarczała im posiłki, wspomagała materialnie, opieką objęła sieroty. Wobec ogólnego analfabetyzmu i upadku moralnego, w szczególny sposób zajęła się dziewczętami. Otworzyła dla nich szkołę, ucząc czytania, pisania, prac ręcznych a przede wszystkim wychowując w chrześcijańskich wartościach. Troszczyła się o dom Boży, dbała o wystrój i piękno kościołów, szyjąc obrusy i wykonując świece. Modlitwą i postem ogarniała rzeczywistość Braniewa, Warmii i całego Kościoła, prosząc gorliwie w obliczu wojen, epidemii i innych nieszczęść. Kierowana potrzebą pomocy innym, założyła również domy sióstr katarzynek w Ornecie, Lidzbarku Warm. i Reszlu. Taka forma życia zakonnego i posługi została zatwierdzona przez nuncjusza papieskiego Klaudiusza Rangoniego w 1602 r. Tym samym Zgromadzenie Sióstr św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy otrzymało prawa papieskie.